Do Capitán Alatriste.

 (Wikipedia)

   

  Un glorioso capitán

e Patricio Lacazán,

retornado coma indiano,

só recibiu por galano

medalla de fibrapán.

Preservoulla D´Artañán

nun cartafol de secaño.

  Argonauta de pantano,

mareante con alpiste,

tomando en serio algún chiste

inspiración do dïaño,

de espadachín se reviste,

bravo aceiro toledano,

o Capitán Alatriste.

  O Capitán Alatriste,
emulación de Quijano
-xamais vulgar partisano-,
exhalación daquel quiste
onde O Goteira persiste,
coma Fidalgo de antano,
flatulento puritano:

  De cheiro se calza..., e viste.

    (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Tanta nostalxia devora.

    "Esmorga" en Nova York.

Fraternalmente invitada,

chegou, e foi triunfadora,

compartiu mesa integrada;

regresou, linda señora,

coa memoria que fora

por unha bágoa enloitada,

por unha pena enlazada,

por  unha aperta que a/FLORA,

tanta impotencia invasora,

tanta doenza envaiñada,

tanta nostalxia devora,

recalcitrante arestora,

que ata aparenta inventada,

coma tortura…,  traidora.

(Rioderradeiro)

A vivir do que soñaron.

    Presidente do Centro Galego de N.Y..-" A Casa Galicia (de N.Y) ten 
    hoxe a honra de deixar de ser por un día Casa Galicia para converterse 
    na casa de Muros..."  (Jorge Lago de Pexegho)

                         
Muradáns-ianquis charlaron,

divinamente comeron;

coma galegos, souberon

resaltar canto gardaron

do paraíso; cantaron

na propia lingua, e bailaron;

-¡festa rachada!- beberon;

apertas-ponte tenderon;

e, trala euforia,  tornaron

ás propias vidas; volveron

baleiros, pois padeceron

o efémero que disfrutaron;

unha vez máis aprenderon

a vivir do que soñaron.

(Rioderradeiro)

Fidalgo da Fonsagrada.

  Apanga as velas e cantos,

preces a tódolos santos,

consumación da queimada,

o Suso, pola escalada,

descarga sesenta e tantos,

Fidalgo da Fonsagrada.

    (Rioderradeiro)

Desterra o tear de ortigas.

Pedro García Fernández-Oliveros .-"Entorno al almendro, han crecido las ortigas,

 y las arranco una a una para que Marta y Clara, con su interés por las hierbas 

no vayan a cogerlas y les duela..."

  O xardineiro de amor
rega, acariña, ama a flor,
protexe talo de intrigas;
dilixente, previsor,
desterra o tapiz de ortigas.

  Incomburente o candor,
un deslumbrar sen cegueira
apuntala alma algareira,
por desvincular dolor
dunha infancia verdadeira.

  Elegante, este "Olivero"
que aparenta home severo,
de abrazos e mans tendidas,
as dúas rosas prendidas:
Clara e Marta florecidas...

  no seu xardín con esmero.


        (Rioderradeiro)