Porlle ao GALEGO querelas.

                                                         (Ridícula por entregas)

  Plurilingüista ata as cellas,

vendeu primoxenitura

por un prato de lentellas;

non empeñará as orellas,

consustanciais á estructura

cabal da súa cultura,

porque lle aportan finura,

pedigree..., máis angarellas

castellanistas, centellas!,

dando amparo á caradura.

  Para sentirse segura
en castelán...con gabelas,
a BONAMUSA procura
pór o galego a tres velas:

  Porlle ao GALEGO querelas,
condenalo á sepultura.

(Rioderradeiro)

Co meu xarope de pico!

 (Foto: Bemsalgado)

  De verde folla, discreta,

mandoume Bem bolboreta

no canto dun abanico

para que a pinte -ai, palleta!-

co meu xarope de pico. 

  Co meu xarope de pico
en verdor ben recargado,
en verso repenicado
e no lenzo replicado,
que verbalmente repico...

  Que verbalmente repico,
e, vivamente, rubrico,
bolboreta, co teu bico
maxistral, reduplicado
en xardín, bolboretado...

  Co meu xarope de pico! 

      (Rioderradeiro)

(Foto: Bemsalgado)

(Wikipedia)

Despertador do sentido?

   Que foi de ti?, que padezo

de non saber se está escrito

no teu caderno ou prescrito

canto eu gañara en aprezo.

  Que foi de min?, que parezo,

decontino cavilando,

ir por outro preguntando

cando eu perdera enderezo.

  Que foi dos dous? Que resgate

debe pagarse ao olvido?

Renova a frecha a Cupido?

Remata en drama o debate?

  Fóra traxedia! Retrate

de cara o tempo perdido!

Cabe engadir disparate

despertador do sentido?

            (Rioderradeiro)

Confirma o meu pasaporte.

 ¡Ai, amor!, que veño verte

e traio intención comigo

de ser no teu campo trigo

e pan cumprido en quererte.

¡Ai, amor!, quero aprenderte;

se por ventura o consigo,

prego endexamais perderte,

esconxurando perigo.

¡Ai, amor!, perdoa, insisto,

son galán de pouco porte,

busco no teu porto o norte,

en te procurar consisto.

Toda impiedade resisto

polo Fogareiro e Forte

a conquistar; xa estou listo;
¡Ai, amor!, cómpre o previsto:

Confirma o meu pasaporte. 

(Rioderradeiro)

Impreso en nós PEPE AGRELO.

  Era nas formas sinxelo,

doce, xentil, recatado,

xesticulante abreviado,

limpo, frugal, e argadelo.

  No parolar, un modelo;

no persoal, ponderado;

usaba verbo apropiado

para enseguida entendelo.

  Nada máis fácil, querelo;

fora difícil iralo;

fora imposible escoitalo

e, trala escoita, esquecelo.

  Como -repito- olvídalo…,

impreso en nós PEPE AGRELO?,

un verdadeiro regalo.

(Rioderradeiro)