O meu pe(n)sar opresivo.

  Tódalas cousas que fixen

unha tras outra perdín

por se burlaren de min

desprezando canto as quixen.

  Tódalas as cousas que dixen,

fundamentadas na fe,

fóra da pel, quen as ve,

por alusións, cando aflixen?

  Para divagar derivo,

que o rastro da pena proe

no cerne; tanto me doe

a percepción de estar vivo!

  Pula caudal, privativo,

move este rodicio, roe,

preme na moa, opresivo...

  Que o meu pensamento moe.

                           (Rioderradeiro)

Revela truco algún tolo?

  A forza da corrupción

nace de aceptar que todo

-por tradición, moda e modo-

pode atopar acomodo

onde a trastenda compón

tea de araña á razón

e unha benda ao corazón

para adobar protocolo:

carto, regalo, centolo,

beneficio e bendición.

   Labra apetencia o ladrón?,
lava conciencia o birollo?,
revela truco algún tolo?
Preguntas de "a patacón".

  Respostas que non recollo.

             (Rioderradeiro)

para o modelo machista.

  Prohibido ás mans ligar

no xogador, na pelota;

que empurre pé pola bota,

busque a bola o seu lugar.

  ¿Fará burato a puntada?

Desmandado, ao parecer,

mételle un dedo a pracer,

segundo eu vexo en portada.

  “More ferarum” de artista,

Pola mosca, o futbolista

copia esquema demandante,

  contracultura aberrante

que con lente de oculista

non resulta edificante

  na liga moralizante

para o modelo machista.

(Rioderradeiro)

que o Nova Escocia reviva

 (Manuel Lago Alvarez)

Un menú, pura ambrosía,

servido en ton mozartiano,

mete en cintura o piano

con meridiana harmonía.

Cabalga a pelo o mencía

polo padal, soberano,

regalando alento humano

condumio con regalía.

Veña esa copa intuitiva

irmandada ao bo café,

brinde Manolo o porqué

da linda tarta intrusiva,

viva factura máis IVA,

unha minucia, abofé;

que o Nova Escocia reviva

na Rúa Ancha, e ¡olé..!

(Rioderradeiro)

 (Manuel Lago Alvarez)

A carga que máis me pesa

A carga que máis me pesa

implica o propio existir:

sacar de quicio o vivir

desangrado a toda présa,

botarlle un pulso á cabeza

do berce ata a sepultura,

caer de froita madura

onde denuda incerteza.

Dura pracer só un minuto,

o padecer persevera,

se outra esperanza me espera…,

se hei descargar noutra esfera

este existir disoluto,

pola escalada debuto…,

pois desvivir desespera.

(Rioderradeiro)