domingo, 30 de setembro de 2012

Todo o marisco en “Alcampo”.

Foto: FRASE AMBIGUA PARA LECTORA MOI MIRADA COS TEXTOS.
¿Que quere dicir?
a) Prohibido esquilmar as especies ata a súa desaparición.
b) Prohibido recoller calquera clase de marisco.
c) Terminantemente prohibido mariscar o que sexa e atéñanse ás consecuencias de facelo.

Ir á praia a marear,
Interdito á marisqueira;
Campa un cartaz na ribeira:
“Prohibido mariscar…”;

Ao rastro de pescudar
A papanza onda a mareira,
Prohibición cancerbeira
En canto ao seu procurar;

Porque, a bo fe, “prohibir”,
Implantar portas no campo
É trasplantar dun relampo,

Con máquina de escribir,
Nun triste acuario inscribir
Todo o marisco en “Alcampo”.

 (Rioderradeiro)


quarta-feira, 26 de setembro de 2012

Perseverante, á deriva.


Non sei se teño ou reteño
Descarnada encravadura
Reconvertida en costura
Polo cartaz de deseño.

Sinto un puñal afincado,
Rempuxando empuñadura,
Revalidando a fisura
Por compulsión no furado.

Descabelado contexto,
Competición por pretexto
Provocando narrativa,

Cal criminal que cativa,
Enfebrecido no xesto,
Con pertinacia abusiva

Na mesma chaga abrasiva
Pon máis puñal deshonesto,
Perseverante, á deriva.


 (Rioderradeiro)

File:Gladius 1.jpg
(Wikipedia)

domingo, 23 de setembro de 2012

¡Que difícil querer, conforme en todo!


  É difícil querer tan plenamente,
Encaixar no teu ser outro á medida,
Donante debedor, flama inducida
A converxer á inversa, ambivalente.

  Complicado cumprir completamente,
Vibrante o corazón, minguando penas,
Alagadas de luz, altivas, plenas,
Das coitas resurxir abertamente.

   Encostado vivir, ¡quen o pensara!;
Implica o verbo amar duro acomodo;
Quen puidese voar, quen alcanzara

  Sintonizar latir que completara
O corazón dos dous do mesmo modo:
¡Que difícil querer, conforme en todo!

 (Rioderradeiro)




sábado, 15 de setembro de 2012

HOMENAXE A DOMINGOS DOSIL CUBELO.


DOMINGOS DOSIL CUBELO: IN MEMORIAM

________________________________
 
  
  A flor do corpo murchou,
quen tan firme florecera
non deixou de ser quen era
cando en mudanza marchou.

  Con dignidade e grandeza
terra barbeita labrara,
con coraxe recalcara
que está o valor na cabeza.

  Paradigma en decisión,
exemplo de gallardía,
tivo cabal corazón;

  El con constancia atopou
valor na minusvalía,
e abordou soberanía,

  Que polo Bloque acadou,
desde a cadeira, a Alcaldía.



  Fora o silencio testigo
dun pensamento que atara,
foras ti sempre ese abrigo
de arroupamento sen tara.

  Se puider ser, meu amigo,
terte outra vez cara a cara,
volverte a ver rescatara
a fe que se foi contigo.

  Falou febreiro co frío,
escribiu de présa o drama,
desenrolou desvarío...

  No teu corpo a mala trama,
a febre apagouna o río
que en vendo mar te derrama.





  Xa te alcanzou, amigo, en mala hora,
precisión de reloxo en dura espada;
xa te feriu a morte en alancada
que se abalanza e se alza en vencedora.

  De milicia, no alén, andas agora,
ergueito e ben lanzal, en cabalgada;
cobexa, capitán, a labarada
da febre de vencer que nos devora.


  Cando tocou vivir deches a talla,
cando tocou sufrir fuches, sedento,
beber do manacial do propio alento

  Para afrontar mellor outra batalla.
Eis DOMINGOS DOSIL, brasón, medalla
da tarefa común con fundamento!

  Como doe a traizón!; canta pantalla
profana branca-azul no pensamento!

(Rioderradeiro) 

  



sexta-feira, 14 de setembro de 2012

Dun andar-desandar case indecente.


  A porta do verán pecha o sentido;
Minguado o sol, rebaixa o ton da lira,
Retorna o cotián, forxa a mentira,
Chove nun corazón máis resentido.

  Nublouse o teu amor de andar metido
Dentro, fóra de ti, ás palpadelas;
Partindo en si, en non, coas querelas,
Por que foi ou non foi correspondido.

  A sombra do serán vén recalcada,
Remoe na paixón a chama ausente,
Chouta na noite, a treu, irreverente...

  A teima de inxertar trasnos na fada
Comprende, prende, afoga en labarada
Resaca contumaz concupiscente…

  Dun andar-desandar case indecente.

    (Rioderradeiro)