Cando estrugas, xa estragas gran de trigo.

Remanso da nenez reconvertindo 

Rever pola memoria recordando, 

Rebote en mocidade retumbando 

Relouca en madureza resumindo. 

Rebelde insensatez amamantando, 

Reborda aquel fardelo referindo 

Recalcos do seu fato repetindo 

Recargos doutro tempo amurallando. 

A penas prenda pan na pel da espiga 

Premisa de perfil alborozado, 

Retumba a voz do tempo alporizado 

Mordente con mordaza en mans da intriga. 

¡Quen puidese romper fatal castigo! 

Cando estrugas, xa estragas gran de trigo! 

(Rioderradeiro)

Profunda o sol polo ocaso.

  Cómprelle á luz refulxente  

rebuldar, pulir relato,  

resplandecer con recato,  

sucumbir iridescente.  

  Cómprelle ao sol, de repente,  

pagar, con cargo ao arrebato,  

o prezo do seu zapato  

que encova cont(r)a corrente.  

  A nube que está madura  

do ceo ao mar garda o paso  

de repousar na espesura;  

  De cara e cruz, con fartura,  

depón o Rei, sen factura, 

a ofrenda fiel, sen retraso; 

  Por defraudar tal fracaso,
profunda o Sol polo ocaso 
e pernoita en campa escura;

  Transfire LUZ: nova albura.

              (Rioderradeiro)

Un soneto de amor con escalpelo.

  Cando invocas amor, logo respondo,  

coa espada de luz loita proclamo; 

se pronuncias amor, ao teu reclamo, 

co meu raio interior, calo ben fondo. 



  Cando invocas amor, véxome espido 

brindar pola ilusión que arma o pecado; 

se pronuncias amor, coma un soldado, 

desbordo aquel fortín máis espelido. 



  Cando invocas amor, xa me interpelas, 

e decides por min, abres, apelas 

diana ao corazón, franco castelo; 



  Se pronuncias amor, reverdecelo 

é profundar a dor, inflar das velas 

insuflando á paixón máis sarampelo..., 


  Un soneto de amor con escalpelo. 

                                  (Rioderradeiro)

Avala o mar da badía...

  Bebeu da fonte sagrada

a balea en pedrería,

perfuma en bruma a valía

da nobreza aquilatada.

  Brinda beleza en varada,

avala o mar da badía,

aprende da baronía,

non se resiste á balada.

  Contra os chuvascos chantado,

contra os salseiros ganzúa,

se por mor do vento brúa,

devén veleiro abrumado:

  Recibe o sol abraiado

MonteLouro , fiel da lúa,.

***

  Bebeu da fonte sagrada
a nobreza aquilatada...

 A balea en pedrería

avala o mar da badía..

  Brinda beleza en varada,
non se resiste á balada...

  Perfila o feito a valía,
aprende da baronía...

        (Rioderradeiro)

Hai fisuras na fe para afogalo.

  

A desbocada noria roda en río

Que adoita remexer na propia mente

Convulsionada historia persistente

Reverdecendo chaga en desafío,

Desaforada, enfía o desvarío

Da pena que afincou profundamente,

Un calco reservado ao subconsciente

Da praga descargada en albedrío.

Pon cara ao seu revés; quere curalo;

Reprime, atormentado, revivilo;
Non sabe asulagalo e suprimilo,

Na noria de papel representalo.

Convén, para vencer, desvencellalo,

Desafïarlle o fel, por malferilo.

Faltan folgos e afán para afundilo,

Hai fisuras na fe para afogalo.

(Rioderradeiro)