Abriga a chama viciosa.

Abriga a chama viciosa,

No celme, sen cortesía,

Esa paixón caprichosa,

Contumaz, sagaz, melosa,

Do corazón tiranía,

Que é tallante en teimosía

Na proposición en prosa.

Ningunha pena que sande

Percorre senda escabrosa

Por flama que inflada expande;

Pula a pena primorosa,

Por moito que a prenda abrande

Da proposición máis grande,

Abriga a chama viciosa.

(Rioderradeiro)

Hei deixarme engulir ata a bandeira.

(Foto: Suso Fidalgo)

  Veño escalar pola faldra o teu monte

e no bico asentar perpetuamente;

quero levar hábito penitente

de anacoreta en clave Anacreonte;

  Veño saciar securas de horizonte,

a lle zugar o zume ao permanente;

quero, de graza, aquí, divinamente,

afianzar ninfa, ferida..., e fonte.

  Veño afincar no gran da sementeira,

no teu regazo o ceo resumido,

a casta prenda en flor casamenteira;

  Quero, pola paixón, ser redimido,

confirmado na fe pola fogueira;

pois por morar en ti, comprometido,

  Hei deixarme engulir ata a bandeira.



(Rioderradeiro)

(Foto: Suso Fidalgo)

Deica engulir, de estoque, a cruel espiña.

  Non derramou máis crebas sobre a praia

a vaga que arribou co seu recado,

non lle sumou máis penas ao penado

quen inscribiu na quilla esa batalla.

  Non derramou máis folgos nin metralla

corisco que incrustou no bico arpado,

non lle sumou máis prendas do mandado

quen describiu verdugos de atalaia.

  O tempo en mocidade é falangueiro,

conversa de vagar cando aloumiña;

o tempo é touro manso e touro fero,

acomete en zigzag cando apoupiña.

  O tempo en madureza é traizoeiro,
o tempo na vellez cobra severo:

  Rilla na rosa a treu, ceiba rapiña,

deica engulir, de estoque, a cruel espiña.

                   (Rioderradeiro)

Máis fume de paixón que non te enrede

  Como afogar no fume esta fumeira

se apuro en combustión tanto incremento,

se empurro ao fumegar tanto elemento

perturbador da nube forasteira?

  Como artellar de estrela viaxeira

se é fervente refén nas mans do vento,
se mecha e pedernal, e investimento,

profiren labarada verdadeira?

  Como aplacar a brasa en campo aberto,

no mato virtual -fogueira en rede-,

cos folgos fantasmais do desconcerto?

  Como ha curarse o corazón desperto?

Como ha fartar a fame e maila sede

máis fume de paixón que non te enrede?

  A estrela da vellez clama en deserto.

                                      (Rioderradeiro)

Pondo eslabóns, contracorrente, en río!

  Costa vivir, manter constantemente

combate desigual do “ti” “contigo”,

un contender confuso co inimigo

que afoga no ilusorio o permanente.

  Costa vivir, confrontar francamente,

pensar, sufrir, soportar tal castigo

dun verdugo voraz que vai de amigo

parasitado en “ti” tan feramente.

  Costa vivir, debagar albedrío,

endexamais dar cousa por gañada,

embelecar a causa envelenada;

  Costa vivir a vida encadeada:
como asumir fracasos decotío,

pondo eslabóns, contracorrente, en río!  

                                (Rioderradeiro)