...en torrencial tormento me soterras.

Con sepulcral silencio non te asomes…

¿Por que, en calada voz, tanto me aterras

E en torrencial tormento me soterras

Se te invoco e te vas polos cen nomes?

Se te chamo outra vez, ¿por que te escondes?:

¿Por que se esconde en min a túa esencia?,

¿Por que se esconde en ti a miña ausencia?,

¿Por que, sendo os dous un, non me respondes?

Para arrincar temor tan escondido,

Non atopa a razón camiño aberto;

Lacera ao corazón o cruel latido

Que envelena a razón na que diserto;

Non logra ao corazón, por mal concerto,

Mil meigallos sandar, por mal sentido.

Con sepulcral silencio non te asomes…

¿Por que, en calada voz, tanto me aterras?,

Se te invoco e te vas polos cen nomes;

¿Por que, sendo os dous un, non me respondes,

E en torrencial silencio me soterras?

(Rioderradeiro)

Nas carnes hei probar o ferrón frío.

  Non foi a luz quen de cegarme os ollos;

os ollos non os cega unha luzada;

non foi a luz quen de cegarme nada;

con nada hei conformar os meus antollos.

  Non foi a luz quen de vencer escollos;

os múltiplos da man dunha mirada

escollos son da luz multiplicada

por miriades de máis en máis embrollos.

  Porque na luz alcanzo o desvarío,

cos ollos selectivos da memoria,

transito do revés tortos camiños;

  Porque na luz deslumbro e queimo a noria,

padezo a  cerrazón do meu desvío;

ás palpadelas vou palpando espiños:

  Nas carnes hei probar o ferrón frío.

                              (Rioderradeiro)

Mensaxeira estelar na flor do soño.

  Como te atreves, Sol, a darme as horas,

se sabes que das horas vén collido

o tempo de vivir comprometido

co tempo de matar a luz nas sombras?

  Como te atreves, Sol, que me devoras,

a acreditar calor no meu baldío?;

por que forzada lei cortas o fío

e tornas a enfiar? Por que me asombras?

 

  E, sen embargo, Sol, eu sempre espero:

outra aperta, outro adeus, outra mirada;

bolboretas,  meu Deus! -solpor medoño-

  Ou!, candil daquel lar que tanto quero:

máis arrolos de nai, cantos da fada

mensaxeira estelar na flor do soño.

(Rioderradeiro)

...vou de arribada.

  Sinto aberto o costado á sementeira

da cruz e do calvario escarnecido;

sinto a chama do fogo enfebrecido

galopar polo peito sobranceira.

  Sinto a vela, do vento compañeira,

velear polo mar do meu sentido;

sinto o mastro, coas frechas de Cupido,

dispararme, sen tregua, ata a ribeira.

  Coa reverencial sombra certeira,

enrumbo o corazón pola encalmada

paisaxe divinal, tan pracenteira;

  A fe de profesar fe verdadeira

acredita no Ser que me acompaña;

no seu reino o meu reino rende espada;

  Como lle hei de chamar trala campaña?,

Adonai?, ou Hashem..?, de que maneira..?,

-Meu Deus!-, Alá?, El Shalom?, "Causa Primeira"?

          (Rioderradeiro)

Sempre, vermella ou murcha, a rosa gaña.

  A rosa, que escintila, entorna a saia,

demuda a tez de cando foi doncela,

e cambia, e murcha aquela cara bela

coa palidez do tul cando desmaia.

  Canto aquel amencer que tanto asombra;

canto comparecer, tanta mudanza;

canto o seu demudar, tanta esperanza;

canto ese encrequenar, tatuando alfombra.

  Atesoura a corola unha ferida

na rosa de algodón cando engalana

de peregrina luz que vai vencida;

  Á rosa en velatorio consumida,

ás portas do solpor que se empantana,

ofrécelle o serán campa cumprida...

  Na roseira do mar, que é soberana

dun novo alborexar en nova vida:

sempre, vermella ou murcha, a rosa gana.

        (Rioderradeiro)