un NÓS: ti, MAR; eu, VENTO...

  
  Ou!, deleitoso arpón, crúa agonía,

cruel pracer cravado na consciencia,

ou!, amor, que, en agromando, alberga

no celme do seu ser punxente espiña…

  Discordante “iin/iang”, pugna intestina,

permanente loitar nunha alma inqueda,

contradictorio amor, doce cadea,

compañeira voraz: dicotomía…

  Atesourar amor a bon recado

require conformar, mudo e secreto,

na gaiola dourada o meu dueto;

  Logo, a cantar feliz e confiado

cantos de vida plena, por momentos,

e fenecer, e sentirse abrazados

  Ti e mais eu, nun NÓS: ti,  MAR; eu, VENTO…

(Rioderradeiro)

Goteiras de soportal.

  Croca de galo capado

no quepis dun capitán;

pedigree certificado,

o carimbo empoleirado

apadriña xeneral…

  Na testa do toleirán

acubilla, e devanea,

un firmamento de area;

e, baixo palio, en morea,

cortexo de carnaval...

  No campo competencial,

procesionando, capea,
en recargar se recrea,
almirante e caporal,
pola tolemia en cadea...

  Que, do secaño ao naval,
o bo fidalgo abanea:
goteiras de soportal.

          (Rioderradeiro)

Delegando no credo e mais no crego.

  Pois o serán me abafa e me aniquila,

non mingua a miña dor a madrugada;

o volcán do meu peito non se apaga

con mil palabras de millenta sílabas.

  Cada solpor, eu morro coma o día;

cada afogar a luz, deveño en nada;

por ilusión, vivo vida prestada;

por ilusión, quero soñar vivila.

  Non me sentín nacer nin me pregunto

se é lícito indagar neste misterio

con candidez de neno nun adulto.

  O corazón, que é brando, e rebuldeiro,

ponlle unha vela ao santo, outra ao santeiro;

préndelle lume, e lisca deste asunto…

  Delegando no credo e mais no crego.


(Riaderradeiro)

Abenzóeme as barbadas.

Permítame o da sotana,

Se non lle ofende o pedido:

Reclámame un bo cocido,

E puxen lume ao rustrido

Dun prebe pra seis barbadas...

A licencia hai que pagala:

Asubíalle ao morcego,

Tapa as orellas dun cego,

Tira do teu tarabelo,

Recibe as cen puñaladas...

¡Paso aberto ao peregrino..!

Padre,

Abenzoe a caldeirada.

bicando eternamente a túa silueta.

  Arrebatoume a parca o meu guieiro...
Pois tanto meina a dor e contamina,
sinto o furgar infecto na ferida,
sen o timón, sen mastro e mais sen remo...


  Sen o timón, para o meu mal; sen remo...,
resistirei no meu barco á deriva;
porque, sen mastro, as velas son cativas
do penar do meu sangue en cativerio.


  Cando, por fin, remate o extravío,
hase render a pel ao seu destino,
e voarei coma unha bolboreta...


  Ter coroada a miña alma inqueda
cando encalmar a saudade contigo
bicando eternamente a túa silueta...


(Rioderradeiro)