MONTE LOURO.

ULA MIÑA AVOA ?

  Paxariño tordo
da Pedra da Moa,
non pouses o pico
onde miña avoa
apañaba o millo
do pan de boroa.


  Paxariño tordo
da Pedra da Moa,
onde está o millo?,
onde está a boroa
que tan ben cocía
sempre miña avoa?


  Paxariño tordo
da Pedra da Moa,
dime que foi deles,
dime se estou tola
porque hoxe pregunto
pola miña avoa.


  Paxariño tordo
da Pedra da Moa,
eu tiven un soño:
quizais na memoria
atopei o cesto,
o millo, a boroa…


  que deixou en prenda
esa miña avoa
que tan ben sabía
apañar o millo,
cocer a boroa
no noso forniño,
e, logo, o reparto
sempre á súa hora…


  Ula miña avoa?


               (Rioderradeiro)

AS AVOAS.

AS AVOAS.
______________

As avoas parten tan cedo..., pero deixan pegada sempre indeleble na alma do neno que en nós queda.


_________________________________________________

.- O GATO.

  O gato.

O gato?

O gato..!

 **

O gato,

solitario animal

que me alimenta as ansias

de eterna compañía.

   ***

  O gato,

un desleal doméstico

que me rabuña a calma,

porque esquece as caricias?

   ****

  O gato,

sete vidas son moitas

para unha soa vida.

   *****

  O gato,

xa me abrolla o desdén

pola infecta ferida.

******

O gato...,

sempre o gato,

e, sen embargo, ingrato,

tesme a alma cativa.

  (Rioderradeiro)

SERÁN CON VELOSO.

SERÁN CON VELOSO.
________________________



Cos seus salmos e cantigas,
As augas do Arenteiro
Na procura do Ribeiro
E as vellas cepas amigas...


Elas, sempre milagreiras,
Preguntan polo casal
Onde mora o meu colega
Antón Veloso Mosquera,
Bodegueiro principal.


Ribeiro de treixadura;
Morre o solpor no vilar.
Con un ¡viva! á fermosura...,
Remata a nosa aventura.
Feliz remate ó serán.


Bodegueiro principal,
Antón Veloso Mosquera,
Pra min, amigo e colega,
E desde hai ben tempo,“irmán”.

_____________________________________