¡que ben se expresa cos pés..!

  Tén un amigo finés,

outro sudamericano;

co primeiro fala inglés,

co segundo sudanés

e tamén sudafricano;

parlamenta en occitano

trufado de portugués

cun esmolante maltés

primo dun napolitano;

¡que ben se expresa cos pés

en divino “castellano”…

galiciano!

  El reserva o seu chinés

para o norteamericano.

(Rioderradeiro)

Devólvelle o seu papel,

(http://lapollaenverso.blogspot.com.es/)

 Se subastas esa polla
de verso abrupto, algo solto,
-que un fondo abutre a recolla!-,
queda o poema revolto
como caída de folla.

  Non auguro comprador
para cigarro, ou ladilla;
quizais asilo en boquilla
dun adicto fumador
pendente dunha "colilla".

  Retira xa o teu cartel;
por favor, recapacita;
pensa que o SE VENDE irrita;

  devólvelle o seu papel
de consumar sen cuartel
á polla, que o necesita.

   (Rioderradeiro)

Do Capitán Alatriste.

 (Wikipedia)

   

  Un glorioso capitán

e Patricio Lacazán,

retornado coma indiano,

só recibiu por galano

medalla de fibrapán.

Preservoulla D´Artañán

nun cartafol de secaño.

  Argonauta de pantano,

mareante con alpiste,

tomando en serio algún chiste

inspiración do dïaño,

de espadachín se reviste,

bravo aceiro toledano,

o Capitán Alatriste.

  O Capitán Alatriste,
emulación de Quijano
-xamais vulgar partisano-,
exhalación daquel quiste
onde O Goteira persiste,
coma Fidalgo de antano,
flatulento puritano:

  De cheiro se calza..., e viste.

    (Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Tanta nostalxia devora.

    "Esmorga" en Nova York.

Fraternalmente invitada,

chegou, e foi triunfadora,

compartiu mesa integrada;

regresou, linda señora,

coa memoria que fora

por unha bágoa enloitada,

por unha pena enlazada,

por  unha aperta que a/FLORA,

tanta impotencia invasora,

tanta doenza envaiñada,

tanta nostalxia devora,

recalcitrante arestora,

que ata aparenta inventada,

coma tortura…,  traidora.

(Rioderradeiro)

A vivir do que soñaron.

    Presidente do Centro Galego de N.Y..-" A Casa Galicia (de N.Y) ten 
    hoxe a honra de deixar de ser por un día Casa Galicia para converterse 
    na casa de Muros..."  (Jorge Lago de Pexegho)

                         
Muradáns-ianquis charlaron,

divinamente comeron;

coma galegos, souberon

resaltar canto gardaron

do paraíso; cantaron

na propia lingua, e bailaron;

-¡festa rachada!- beberon;

apertas-ponte tenderon;

e, trala euforia,  tornaron

ás propias vidas; volveron

baleiros, pois padeceron

o efémero que disfrutaron;

unha vez máis aprenderon

a vivir do que soñaron.

(Rioderradeiro)