Labrando o MAR da GALEGA!

    

     (Wikipedia)

  Por loureán, ben galego,

Galiza coma brasón

é , por forza, invocación

-miña nai!-, meu alter ego.

  Por vixía e por abrigo,

a vermella umbilical

sobre raia transversal

do Miño fronte ao perigo.

  Por se o país se dobrega,

avanta Atila a tropel,

arrasa, arráncalle pel;

mais Breogán non se entrega.

  Resiste, proa, a refrega;
reclama, estrela, o papel;

esculpe rumbo a cicel...

  Labrando o MAR da GALEGA!

      
         (Rioderradeiro)

A Frei HUMBERTO CASTRO SOTO (in memoriam)

  De condición campechano,

verbo animoso e fluído,

home de fe, conducido

polo ideal franciscano.

  Viviu, serviu...; ouro en pano,

con seráfica humildade

departiu fraternidade

e comprensión; foi humano.

  Cando Deus o convocou

pola vía natural,

obediente e puntual,

acudiu, logo pensou …

  Era a cita principal:

HUMBERTO  CASTRO aceptou

cristianamente o final.

  En testamento, deixou

concordia por capital.

     

        (Rioderradeiro)

Coma un xigante avezado.

  Ergueito en corpo abreviado,
xigante infantilizado,

Xerardo -teño a certeza-

pasou polo mundo armado

e mesmo multiplicado,

LOUReadO en fortaleza

por centímetro cadrado.

  Adversario da maleza,
cultivador da beleza,

coma vixía avezado
traballador da limpeza,

El demostrou no coidado

do ben común ter cabeza.

  Xerardo, fan da grandeza,
servidor cualificado.

     (Rioderradeiro)

Porlle ao GALEGO querelas.

                                                         (Ridícula por entregas)

  Plurilingüista ata as cellas,

vendeu primoxenitura

por un prato de lentellas;

non empeñará as orellas,

consustanciais á estructura

cabal da súa cultura,

porque lle aportan finura,

pedigree..., máis angarellas

castellanistas, centellas!,

dando amparo á caradura.

  Para sentirse segura
en castelán...con gabelas,
a BONAMUSA procura
pór o galego a tres velas:

  Porlle ao GALEGO querelas,
condenalo á sepultura.

(Rioderradeiro)

Co meu xarope de pico!

 (Foto: Bemsalgado)

  De verde folla, discreta,

mandoume Bem bolboreta

no canto dun abanico

para que a pinte -ai, palleta!-

co meu xarope de pico. 

  Co meu xarope de pico
en verdor ben recargado,
en verso repenicado
e no lenzo replicado,
que verbalmente repico...

  Que verbalmente repico,
e, vivamente, rubrico,
bolboreta, co teu bico
maxistral, reduplicado
en xardín, bolboretado...

  Co meu xarope de pico! 

      (Rioderradeiro)

(Foto: Bemsalgado)

(Wikipedia)