DOMINGOS DOSIL CUBELO: IN MEMORIAM
________________________________
A flor do corpo murchou,
quen tan firme florecera
non deixou de ser quen era
cando en mudanza marchou.
Con
dignidade e grandeza
terra barbeita labrara,
con coraxe recalcara
que está o valor na cabeza.
Paradigma en decisión,
exemplo de gallardía,
tivo cabal corazón;
El
con constancia atopou
valor na minusvalía,
e abordou soberanía,
Que polo
Bloque acadou,
desde a cadeira, a Alcaldía.
Fora o silencio testigo
dun pensamento que atara,
foras ti sempre ese abrigo
de arroupamento sen tara.
Se puider ser, meu amigo,
terte outra vez cara a cara,
volverte a ver rescatara
a fe que se foi contigo.
Falou febreiro co frío,
escribiu de présa o drama,
desenrolou desvarío...
No teu corpo a mala trama,
a febre apagouna o río
que en vendo mar te derrama.
Xa te alcanzou, amigo, en mala hora,
precisión de reloxo en dura espada;
xa te feriu a morte en alancada
que se abalanza e se alza en vencedora.
De milicia, no alén, andas agora,
ergueito e ben lanzal, en cabalgada;
cobexa, capitán, a labarada
da febre de vencer que nos devora.
ergueito e ben lanzal, en cabalgada;
cobexa, capitán, a labarada
da febre de vencer que nos devora.
Cando tocou vivir deches a talla,
cando tocou sufrir fuches, sedento,
beber do manacial do propio alento
Para afrontar mellor outra batalla.
Eis DOMINGOS DOSIL, brasón, medalla
da tarefa común con fundamento!
Como doe a traizón!; canta pantalla
profana branca-azul no pensamento!
