En arousano azul aseverada.

 Que silandeiro o sol testa albedrío,

como mergulla inxel ben tan prezado,

como aborda verdor vivo apresado,

que mararabilla ver cambiar o río.

 Como debruza a luz froital latido,

que melodía impar primor pintado,

que encalmado caudal representado,

como inspira ao pincel mar presentido.

 Que manseliña vai, ceiba, apousada,

como encora e contén, como procura

a palabra en sazón recuperada;

 Como en Catoira fai funil feitura,

que divino verquer, ao mar levada,

a voz que o Ulla ten e que perdura...

 En arousano azul aseverada.

(Rioderradeiro)

Que apaña pico en portada.

Coitelo de carniceiro

Recorta versos curtidos,

Desmesura os concebidos

Con metro de carpinteiro.

Con tesoiras de podar

Descarta ideas podridas,

Escorrenta as prohibidas

No obradoiro do pensar.

Come o canario e resiste,

E canta cego a balada,

Vive unha vida dourada,

Engaiolado, ben triste,

Nunha versión revisada

Pola despensa de alpiste

Que apaña pico en portada.

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

(Wikipedia)

No seu papel de notario.

  Hai coma un certo feitío

na estampa dos agrupados,

teñen os brazos cruzados

con seráfico adobío.

  Meniños, adolescentes,

na soedade adestrados,

semellan desvencellados

de cargas concupiscentes.

  Daguerrotipo analista,

con poses de seminario,

garda en perfil relicario

grandes misterios á vista.

  Do pregón pende inventario

do lastre materialista:

  O frade pasou revista

no seu papel de notario.

         (Rioderradeiro)

Cravo candente adiviña.

  Refectorio do Colexio,

todos ben condecorados,

de vellos tan conservados,

vive Deus, que amigos vexo!

  Ata este peito tatexo,

que no corpo anda atrapado,

semella máis apropiado,

vive Deus, que o seu pelexo!

  Cantos amigos, Deus Santo,

recollidos xa na Gloria!;

canto esquecido na noria

do tempo que rouba tanto!

  Fágase a luz no recanto

do corazón da memoria.

  Gocemos, hoxe, no entanto,

colexiais, xuntos na historia.

                                                        (Rioderradeiro)

  Herbón conserva o que labra

-quen te viu e que te (ad)mira-,

canta a palmeira e conspira

con apresada palabra.

  Ulla baixa presumindo,

remansa, bica convento,

fai no inverno casamento

contra natura invadindo.

  Antonianos estudantes

traducen versos latinos;

polos claustros, peregrinos,
contumaces musicantes...

  Oubean, recalcitrantes,

solfexando desafinos.

  Ulla escoita aos diletantes,

arranxa Herbón desatinos.

(Rioderradeiro)

  Eramos nenos daquela,
seráficos xubilosos,

insubornables, curiosos,

infatigables na arela.

  Adolescencia sinxela

a pescudar, xenerosos,

o mundo dos cobizosos

albiscado por xanela.

  Herbón selou canto (im)puxo,

tamén nos deu canto tiña;

chantou  na chama esa espiña

que furga en ti coma un luxo.

  Pola saudade camiña

vella doenza que, bruxo,

cravo candente adiviña.

(Rioderradeiro)

No balcón da Pallagheira.

 

(Dona Petra Loxo coas súas alumnas, a mediados dos anos 50)

« La rose est sans pourquoi,

elle fleurit parce qu'elle fleurit,

elle ne se soucie pas d'elle-même,

elle ne se demande pas si on la voit. »

(Angelus Silesius, Livre I, 289)

 

(N ieves Formoso Vidal)

  Zarpas desde Eira dos Marcos,

xa te controla a Morena;

os Anxos, como en escena,

alzan un arco aos de Barcos.

  En Louro nunca o pecado

prosperou, porque te apures;

por moito que te aventures,

o demo lisca apestado.

  Para que mellor te axudes,

collendo cara a San Roque,

do santoral, sen retoque,

todo un plantel de Virtudes:

  Esperanza e Caridade

na fe que move montañas,

pon devoción nas entrañas

do Campo Felicidade;

  Purificación, Prudencia,

as Milagros, as Dolores;

máis castidade en amores

onde reside Inocencia.

  Non mentirei, ben sabía

que, do Outeiro á Lavandeira,

das Laxas ata a Mureira,

discútenme a santeiría…

  Que non me veñan con lerias,

se realzo a quen venero,

meto no altar a quen quero,

pois non reparto miserias.

  Arribei: Fóra xenreira!

Polos vieiros da euforia,

meu Deus!, xa topei con Gloria

no balcón da Pallagheira.

(Rioderradeiro)