Espido, puro deserto..!

    
(Wikipedia)

  Que perigoso é vivir

morrendo en ti cada día,

e o nacer que prometía

neno inmortal, presumir!

  Que doloroso é perder

prebenda, supremacía,

e pensar que pretendía

impúbere permanecer!

  Tan angustioso, aguantar;
tan enganoso, argallar,

pasar a vida desperto,

pola existencia ir cuberto...

  Co manto do teu soñar,

pór saudade en descuberto.

Que pretensioso, cruzar...

  Toda a secura en concerto,
 espido, puro deserto!

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Coma un barril revirar.

  Por graciosas e garridas,

son estas mozas seguidas

no seu cantar e bailar;

poñédemas nun altar

de muradanas vestidas

por lles rezar ás belidas

canto se poida rezar;

como pide o pandeirar,

teñamos festas cumpridas,

que deveñan divertidas;

coidadiño co tocar

das gaitas sempre atrevidas!

  De atrevido conversar,

o mozo que as acompaña

debe de ser da montaña

pola forma de amarrar;

con palabras aprendidas,

desborda olladas torcidas

con mentes de as cativar;

debruza as mans reprimidas

nas carnes máis distraídas,

tropezando ao camiñar

con virtudes aprendidas

para cantar e bailar.

  Mariñeiro ou labrador,

non deixa de ser labor

do maromo concertar

ás mozas co seu tocar;

cómpre ao larpeiro dispor,

dar cintura de estribor,

-bravo recurso-, atacar

cos pasos de acompasar

a muiñeira con vigor;

que barullo ao rebuldar,

coma un barril, revirar
pola amura de babor!

            (Rioderradeiro)

Ana mátaos que (*)-ode.

A Ministra de Sanidade: Ana Mát(a)os.

A vellez é vulnerada

Porque non dá rendementos;

Esquécense os fundamentos

De cando foi venerada.

 

A vellez é comparada

Con descaro aos excrementos;

Paga o vello os malos ventos

Do desgoberno en cagada.

 

Como (im)paciente que rode,

Que lle retiren laxantes,

Que lle recarguen minguantes,

 

Con cobre, mentres sacode,

De esqueleto cabalgante,

As rendas de Rocinante.

 

Ana mátaos que  (*)-ode.

(Rioderradeiro)

 

Gustave Doré. (Wikipedia)

De vacuidade sen tara.

  

  Co peso cargado, enriba,

teño as costelas baldadas

e as costas desbaratadas

de soportar diatriba.

  Levo esa pena cativa

e na gorxa, destonada,

a esperanza destrozada

de destragar a saliva.

 

  Quen son eu? Por min pregunto.

Vexo no espello trasunto

que me interpela e compara.

 

  Fai o sufrir contrapunto,

porque o devir avultara

a sombra que te enmascara?

 

  Cavilo sobre este asunto:

son o meu propio presunto?

Non o sei. Precipitara?

 

  Co peso cargado, enriba,

levo esa pena cativa

que, decontino, dispara.

          (Rioderradeiro)

Calendario en Clavileño.

As fotos son coma o traxe

Que te viste e te amortalla,

Son por fortuna esa talla

Onde forxar homenaxe.

Gardas o tempo na imaxe

Se cadra porque deveces

Vivir a vida máis veces

Na invocación da paisaxe.

Percorres con teimosía

Fecundo alfoz de deseño,

Entras no azul con empeño,

Trafegas de travesía

E divagas por badía

Cabalgando un Clavileño.

(Rioderradeiro)