Sen plumas, vive estafado.

Vivía ao grande, algareiro

(nunca un galo é ben casado),

A muller, por telo atado,

Aos pés da cama, faldreiro,

Desplumouno dun plumeiro,
Coma rapsoda, ao tellado,

Fixo del can de palleiro

Ladrador, por descontado,

Obediente e baralleiro,

Pechada a noite, porteiro,

Gabando abrente, abraiado,
Da galiña abandeirado...

Belcantista vinculeiro,

O "castrato" regueifeiro,
Compositor recargado,
Competidor de poleiro,

Galgo galo churrusqueiro,
Con vento en vela embalado,

Expande adaxio adornado

De andantino encadeado,

A ollos de bon cubeiro,

Vibrato en ovo incubado, 
Sen xema, polo pelado
Quiquiriquí mariqueiro...





Quero deixalo estofado
No epitafio sobranceiro:
"Vivía inflado solteiro;
Sen plumas, vive estafado."

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Vento en vela, a babor, na flama urxente...

Este corpo mortal colma delito 

Que ha purgar a tobeira ao envaiñalo;

Na fervura da pel, por abrasalo, 

Man de demo derrama o manuscrito. 

Man de santo demanda do infinito 

A sustancia do ser para asentalo; 

Enfatiza na fe, rende regalo, 

Pon na gloria o gozar canto está escrito. 

Este corpo en pecado permanente, 
Eis o cego delirio adolescente,

Este cardo na carne escarnecida, 


Eis o desgairo en graza perseguida,
Este xogar ao chou tan de repente, 

Eis a sorte cortada e repartida...,

Cando a présa da morte é percutida
Na braveza da pel, purga insolente,
Vento en vela, a babor, na flama urxente...

(Rioderradeiro)

veleno en augamel, polo arrebato...

 ... e non fuxir de min cando deserte 

deste soño inflamado en pesadelo 

reforzando en fogón para mantelo 

máis leña de soñar cando desperte,

... e non saír de min cando me alerte 

de acompasar, tal vez a contrapelo, 

monólogo interior co ritornelo 

de competir co son cando me aperte. 

A vida que levei e que inda levo 

semella unha moción contra o recato; 

non me importar saber se disparato 

no baile do vivir, porque me atrevo 

a debater comigo cando bebo 

veleno en augamel, polo arrebato... 

(Rioderradeiro)

Cando estrugas, xa estragas gran de trigo.

Remanso da nenez reconvertindo 

Rever pola memoria recordando, 

Rebote en mocidade retumbando 

Relouca en madureza resumindo. 

Rebelde insensatez amamantando, 

Reborda aquel fardelo referindo 

Recalcos do seu fato repetindo 

Recargos doutro tempo amurallando. 

A penas prenda pan na pel da espiga 

Premisa de perfil alborozado, 

Retumba a voz do tempo alporizado 

Mordente con mordaza en mans da intriga. 

¡Quen puidese romper fatal castigo! 

Cando estrugas, xa estragas gran de trigo! 

(Rioderradeiro)

Profunda o sol polo ocaso.

  Cómprelle á luz refulxente  

rebuldar, pulir relato,  

resplandecer con recato,  

sucumbir iridescente.  

  Cómprelle ao sol, de repente,  

pagar, con cargo ao arrebato,  

o prezo do seu zapato  

que encova cont(r)a corrente.  

  A nube que está madura  

do ceo ao mar garda o paso  

de repousar na espesura;  

  De cara e cruz, con fartura,  

depón o Rei, sen factura, 

a ofrenda fiel, sen retraso; 

  Por defraudar tal fracaso,
profunda o Sol polo ocaso 
e pernoita en campa escura;

  Transfire LUZ: nova albura.

              (Rioderradeiro)