Porque te abre en canal cunha ganzúa.

  Por ser mendaz, fanfarra e cacatúa,

muíño a remoer e pan de ausencia,

encanta virtual con tal potencia,

porque te abre en canal cunha ganzúa.

  Por non ter mans, nas mans da mente actúa;

ave rapaz, fecunda impertinencia,

xoga no andar, artella inconsistencia,

fonde en falacia esa potencia súa.

  Arma voraz, no soño sempre apura;

arma inveraz, a fame nunca a cura;
arma vivaz, fermento da palabra.

  Pinta sabor en verso cando labra

místico matinar:-Abracadabra!

-Ábrete, portalón, paso á loucura...,
prisioneira en poder da túa cor/dura!

                              (Rioderradeiro)

En cruz solar, fronte ao Cabo Fisterra.

(Wikipedia

  Pousa talón, impulsa con tal brío,

que llo espeta no pé ao Pindo aspado;

torrencial e fervente, afervoado,

debruza sobre o Ézaro albedrío.

  No mar maior, que desmemoria río,

rende -tronchada canle- desleigado,

na inmenside azul descabalgado,

todo o caudal tributo en señorío.

  Cóbrega, linda serpe desangrada,

mil lóstregos de ardor lanza encrespada;

na pel do mar, preso en literatura,

  Xa o Xallas, consagrado na escritura

do gran Neptuno, onda tridente aferra

en cruz solar, fronte ao Cabo Fisterra.

           (Rioderradeiro)

.- Confía o bo barbeiro en dar a cara.

(Wikipedia)

  Oficiar de barbeiro..., a fidalguía

de librar con tesoiras a batalla,

de labrares con pente e con navalla

en toxeira facial outra fasquía.

  Profesa este barbeiro a pasantía

de subir e baixar, meixela untada,

a gadaña barbeira confrontada

ao mato capilar, con puntería.

  Acredita, maestro, a maestría;

multiplica o barbeiro a valentía

-que, en varón, neste oficio, é cousa rara-
de baixar da cabeza a pór a cara;

  Non tolera o barbeiro a vilanía;

non degrada o seu don, porque o compara
a profesar na fe da profecía;

  Profetiza tan ben!: desenmascara!

(Rioderradeiro)

(Wikipedia)

Levantade telón, palco, e platea.

  

  Outra inflexión solar polos coídos,

arqueiro do vivir, vés disparando,

da prisión do candil vés liberando

vagalumes de luz empedernidos.

  Dardos de envelenar esparexidos,

puñaladas na pel vésme empurrando;

socavados na fe, vésme explorando

recantos corporais controvertidos.

  Este fantasma meu, fatuo na idea;

este meu pedestal, preso en cadea;

esta estatua de sal, falsa e mezquiña,

  Malfadada de seu, cega, apoupiña …

espantallo que eu son, salta, sortea,

espreguiza, por fin: anda..!, camiña..!

  Levantade telón, palco, e platea.

    (Rioderradeiro)

.- Manter ben vivo o relato.

  FE, debuxar, tralo estrés,

a sombra do teu zapato,

tapar con fume o burato,

comungar puro alegato;

subido á punta dos pés,
vestido en pel de marqués,
empeñado autoboato,

decretarlle un sirventés,

pluscuamperfecto o formato,

a este "turista de ornato"
que entrou na Pedra, ao barato,
confundido, como ves... 

  Endomingado e cortés,

virtual vello Berbés,

voltar!, baixar do retrato,
vertebrar o sindicato
cunha maleta, ou con tres,

rebaixando “O Corte Inglés”.

 FE, debuxar, tralo estrés,

a sombra do teu zapato,

tapar con fume un burato,
confundido, como ves...

  Manter ben vivo o relato,
contar dereito ao revés...,

  Pola face e polo envés.

    (Rioderradeiro)