Endereitar as frechas de Cupido.

Ha de acadar no pan nova amencida,

Debe arrincar o gran da sementeira,

Ha de encadrar na malla á muiñeira,

Desenfadar a fada confundida.

Ha de afogar de sede á fame espida,

Debe alagar de brillo esa roseira,

Ha de arroupar de armiño a cabeleira,

Recompensar a man empobrecida.

Corazón de cartón, cabalo ergueito,

Por misterioso azar tan mal prendido,

Sustancia do inmortal incomprendido,

Galopa a discreción polo teu peito;

Alcanza, corazón, forza o dereito

De endereitar as frechas de Cupido.

(Rioderradeiro)

Polas sombras do ser, coma unha araña

  

  Queres poñer o mar a bon cuberto,

recollelo en canal pola xanela,

deixalo repousar, pór centinela,

furtarlle o aldabrón ao mar incerto.

  Queres coller do pulso o mar aberto,

cinguilo de adival pola cintura;

na lareira, veleiro en grande altura,

soña a derrota o navegante experto.

  Estranxeiro de ti, quen te interroga?;

encrequenado en ti, quen te acompaña?;

escravizado a ti, quen te encadea?

  Ha responder na vaga o remo en voga

polas sombras do ser, coma unha araña

na arañeira do mar, na túa tea.

(Rioderradeiro)

No reiseñor, na rosa..., no regueiro.

  Sementa Deus a graza que te ampara:

no corazón de Deus reina a empatía.

Na coraza pon Deus cabalería:

regala Deus contino ardor sen tara.

  Sabe, por vello, Deus... Quen apreixara

a sapiencia de Deus, sabiduría!

A cordura de Deus... Por cortesía,

ponlle ao mal tempo Deus moi boa cara!

  Se nos falase Deus directamente,

humanizando a voz coma voceiro,

sería o ton de Deus máis verdadeiro

  Cá palabra de Deus, tan convincente,

no corazón da flor? Sinceramente...

Silencio!, fala Deus, de corpo enteiro,

  No reiseñor, na rosa..., no regueiro.

(Rioderradeiro)

Sempre por navegar, nauta senlleiro...

  Por que este azul do azul toma o pigmento?

Por que do azul agroma tal mirada?

Por que te amosa Deus a faz calmada

revestida de azul na pel do vento?

  Por que o pincel acada a barlovento

a mala cor da nube asolagada?

Por que no azul a vela revelada

desborda pola eslora a sotavento?

  No vento azul a dorna é virtuosa,

co vento azul a vela vai ditosa,

no vento azul o mastro ergue mareiro

  -Desterrade aquilóns da garimosa!-

sobre a tona das ondas, ventureiro,

por sempre navegar, nauta senlleiro,

  Co celestial azul de pel mimosa.

(Rioderradeiro)

De novo xermolar en vella estrela.

  Mergulla o sol. O serán solta a brida

dos vagalumes e das belas fadas;

alampa o sol paixóns atoleiradas

que destronan do ceo á noite espida.

  Mergulla o sol. Aprázase a partida

contra tahúr de carta remarcada;

apostatar decote importa á espada

cando empurra na pel máis pervertida.

  Mergulla o sol. Un anxo prende a vela

de embarullar ruletas do casino,

pois barallarlle ao naipe a cara bela

  É  na timba apostar como adiviño

outro prazo maior cara ao destino.

Mergulla o sol. No mar, por centinela,

  De novo xermolar en vella estrela.

(Rioderradeiro)