Como dixo un papagaio
Co seu saber displicente,
-Grande xuíz, competente
No quefacer literario-,
“Perpetro”, no verso malo,
O máis horrible pecado
De rimar moi malamente
O descontrol co decente,
Ouro de lei con cascallo,
E por mor dun ocurrente
“Lingua azul”do tangaraño,
Se é que xorde o pareado,
Foxe de min espantado,
Espantado e insolente,
Que estou gafado e doente,
Que estou doente e gafado,
Que estou gafado e ripiado,
Que estou ripiado e doente:
Son “Matraca”, ¡pobre xente!,
Estouche entangarañado.
¡Manda madre, Impertinente!
¡Mándache moito carallo!
