O tempo do deber, reverdecido.

"San Xián de Torea, sempre na miña mente. Saúdos dende Bos Aires." (Antonio Rey‎)

  Naciches no ultramar; o mal de ausencia,
agasallo de REI sen monarquía,
contributo saudoso á túa herencia, 
foi dor de antergo en ti, por regalía.

  Dictárache o sentir, que vén da infancia,
seres de aquí e de alá –dicotomía-,
porteño-toreán –concomitancia-,
galego de nación, por bonhomía.

  É tempo dun saber polo sabido,
é tempo dun servir polo servido, 
é tempo dun soñar polo soñado,
é tempo dun sufrir polo sufrido…

  É tempo do vivir reivindicado,
é tempo de esperar pola esperanza,
é tempo, amigo ANTÓN, dunha mudanza:

  O tempo do deber, reverdecido.

     (Rioderradeiro)

Vivas do vendaval, da brava bruma.

  Escribes esas verbas sobre area

dentro dun corazón, para arroupalas;

ignoras que, co vento, anda a marea,

coma sempre, teimuda, en derramalas.

  Inscribes dúas almas, en cadea,

consontes en crecer encadeadas;

non sabes que arma o tempo unha candea

onde as mallas do amor son calcinadas.

  Deseñas o TE QUERO a voa pluma,

asinas con destreza ese apurado

xuramento de honor de namorado

ao socairo de ardor que brinda escuma…,

  ao abeiro da fe que se acostuma

a confiarlle ao mar o seu coidado.

  Vivas do vendaval, da brava bruma;

fendas de desamor no teu costado.

  (Rioderradeiro)

-“servindo ao Rei, coma un guante…”

  Cabo raso, bravo infante,

combatente patriota,

heraldo de hispana frota,

francamente edificante.

  Estampa-almibre, flamante,

sen Lepanto e sen derrota;

conforme á causa remota,

de impar imperio importante.

  Xoga este heroe pelota

pola escuadra, militante;

ve de porteiro elefante,

dispara a gol con mascota.

  Saúdo eu, sorcho, garante;

colgo medalla na bota

de Eloy Cascorro coa nota:

-“servindo ao Rei, coma un guante…”

     (Rioderrradeiro)

.- La ROSE fleurie d'antan.

(De Reyes Benoit)

 Son périple, un seul instant;

perpétuelle, sa promesse;

n'est pas fanée sa caresse

dans mes souvenirs d'enfant;

en dépit de ma détresse,

elle jaillit –hors la tristesse! –

 la ROSE fleurie d'antan.

 (Rioderradeiro)

(De Reyes Benoit)

.- Dunha beldade quebrada.

                                  “Fomos ficando sós / o Mar, o barco e mais nós…” (Manuel Antonio)

  Soa, Vella, encrequenada

por pesadumes, por pranto,

por ter vivido quebranto;

quixérate o mar pintada,

desde ben nova, co manto

dunha beldade quebrada.

   (Rioderradeiro)