Veu Vieta a dúas velas.

   
  
  Facsímiles en fibrapán,
cruceiristas damiselas,
envexa das pasarelas;
turisteo lacazán
devoto das acuarelas,
do marisco muradán...

  Ao abeiro das xanelas,
barrios, bares e capelas,
singradura a ras do chan,
bergantíns, dornas, gamelas..!

  Moratoria ás carabelas;
galopíns e capeláns,

grumetes e capitáns;

cachelos, e cantarelas... 

  Navegantes de verán,
marexada en pantalán:
Veu Vieta a dúas velas!

  Veu Vieta a dúas velas!,
amortiza en catalán,
amordaza o curricán.

  Co sudario do serán,
taciturnos sentinelas
amortallan bagatelas.



        (Rioderradeiro)

Inefable monolito.

  Vexo quenlla, ou tiburón,
vociferante en granito;
vexo en pedestal un grito
invocando pavillón,
inquebrantable apetito
vindicando aprobación.
  
  Insufrible implantación,
inefable monolito.


  (Rioderradeiro)

Arte, Martiño, o teu cesto...

(Foto: Benigno Louro Sendón)

  O vimbio, flexible, présto

a obedecer, sen mal xesto,

a mans tan duras, tan destras,

a mans, por sabias, mans mestras.

  Marabilloso, e modesto

arte, Martiño, o teu cesto...

  (Rioderradeiro)

Por convite, a fermosura.

(Foto: Benigno Louro Sendon)

  Vaga, ao caracolear,
vén debruzante en brancura,
ben delirante en bravura;
fervenza na pel escura
da rocha, na beiramar...

  Que confite a gorentar,
por convite, a fermosura!

   (Rioderradeiro)

Onde a rompente máis brilla.

(Benigno Do Roxo)

  Ollo que le na paisaxe
azul salientando armiño;
ollo que imparte aloumiño
a indomable personaxe.

  Ollo que non ten paraxe
albisca no alén aliño;
ollo, avarento, adiviño,
ávido de reportaxe.

  O mar alzado en beleza
sobrancea marabilla;
vagas subliñan braveza
de combater contra quilla.

  Ollo!, o visor pon presteza
onde a rompente máis brilla.

   (Rioderradeiro)

 (Benigno Do Roxo)